Ik ben Piet.
Ik woonde vroeger in de Pupillenbuurt.
Toen ik mijn baan kwijtraakte, en niet op de bank wilde blijven zitten,
werd ik zorg-vrijwilliger bij hospice De Vier Vogels.

Als zorg-vrijwilliger help je de verpleegkundige met wassen, koken, aankleden.
Met alles eigenlijk.
En als iemand trek heeft in een haring, dan halen we haring,
omdat het om de laatste fase van iemands leven gaat.
Die aandacht,
die is zo belangrijk.

Op zondagochtend had ik altijd dienst
en dan schoof ik een roosje in een borrelglaasje bij het ontbijt
– dat vaak nog maar een beschuitje is in die laatste weken,
maar met een mooi servetje en een roosje erbij,
krijg je toch een Hilton gevoel.

Het viel mij op dat dat roosje na het ontbijt altijd op het nachtkastje moest blijven staan.
Heel veel mensen krijgen in die laatste fase geen bloemen meer,
pas als ze overlijden.

Toen kwam het idee:
kunnen we niet zorgen dat er elke week een bloemetje op het nachtkastje staat?
Zo is Tulpen uit Rotterdam ontstaan.

De gemeente wilde ons ondersteunen,
maar alleen als we ook zorgden voor een bloemetje voor buurtbewoners.
Toen heb ik voor het eerst het Nozepandje gehuurd,
en hebben we hier bloemstukjes gemaakt.
Vanaf het begin was het een succes.
Het mooie is: je hoeft niets te zeggen.
Je geeft aandacht met een bloemetje.
En dan komt er altijd een glimlach.
Een echt contactmoment.

Mensen uit de buurt vinden het leuk om mee te helpen,
om elkaar weer te zien.
Hoe is het nog met jou?
Wat is er van de week gebeurd?
Je leeft met elkaar mee.
Als een familie.

En achteraf ga je weer naar huis.
Elk naar je eigen leven.

Opgetekend op 14 maart in het Nozepandje.